Kruisiging is een methode om iemand ter dood te brengen, waarbij het slachtoffer wordt vastgebonden of vastgenageld aan een kruis en blijft hangen totdat de dood erop volgt.
Methode[]
Tegenwoordig wordt aangenomen dat het vastbinden van de ledematen met een touw de meest gebruikte methode was: het vastnagelen zou voorbehouden zijn aan de ernstigste gevallen. Bij kruisiging waren verschillende doodsoorzaken mogelijk: meestal stierf het slachtoffer uiteindelijk door verstikking[1][2]. Mogelijk kon een slachtoffer ook sterven door een hartstilstand, een fysieke shock of uitdroging. Het bloedverlies door vastnagelen is nihil. Er werd begonnen met een flinke afranseling om de spieren te verzwakken. Het slachtoffer kreeg de dwarsbalk van het kruis op de schouders gebonden en moest zo naar de executieplaats lopen. De gevolgen van een valpartij laten zich raden. Na aankomst op de executieplaats werd de dwarsbalk op de staander geplaatst. Met behulp van een treeplank kon het slachtoffer zich staande houden. Echter, na verloop van tijd zakte door het gewicht het lichaam steeds verder voorover en naar beneden. Hierdoor werden de longen als het ware dichtgeknepen waardoor zich vocht ophoopte. Het slachtoffer voorkwam verstikking door zich met zijn benen omhoog te drukken. Dit kostte echter veel kracht en was bijzonder pijnlijk, waardoor het na verloop van tijd steeds minder lukte. Wanneer het opdrukken niet meer lukte, stikte het slachtoffer. Afhankelijk van de conditie van het slachtoffer, de methode waarop het slachtoffer gekruisigd werd en externe factoren trad de dood binnen enkele uren maar soms ook pas na enkele dagen in. Volgens de Joodse wet (Deuteronomium 21:23) mocht een veroordeelde niet 's nachts blijven hangen. De twee misdadigers die volgens het Nieuwe Testament met Jezus zouden gekruisigd zijn, werden aan het einde van de dag dan ook gedood door hun benen te breken zodat ze zich niet meer konden oprichten en versneld stikten (Jezus zou zelf al eerder gestorven zijn, of toch die indruk hebben gegeven).
Indien een slachtoffer niet met touw aan het kruis gebonden werd, werd het met spijkers of nagels aan het kruis vastgeslagen. Deze nagels konden wel 13 tot 18 centimeter lang zijn en een vierkante centimeter breed. In tegenstelling tot wat vaak gedacht wordt (en ook op veel schilderijen is afgebeeld), werden deze nagels niet door de palm van de hand geslagen, maar door de pols. Proeven met lijken toonden enkele eeuwen geleden al aan, dat iemand van het kruis af zou scheuren als de nagels door de handpalmen zouden zijn geslagen. De spijkers werden langs de zenuwen geslagen, waardoor het optrekken of opduwen zeer pijnlijk was. De nagels schuurden direct langs de zenuwen.
Waarschijnlijk waren de Perzen de eersten die kruisiging als executiemethode gebruikten. Er is bewijs dat gevangen genomen piraten zijn gekruisigd in de haven van Athene. Alexander de Grote introduceerde kruisiging binnen zijn hele rijk. Hij schijnt ooit een generaal te hebben laten kruisigen omdat deze het oneens was met zijn campagneplannen.
Romeinen[]
Jezus' Kruisdood
De Romeinen gebruikten kruisiging als straf voor slaven, geminachte vijanden en criminelen. Kruisiging werd gezien als een zeer oneervolle wijze om te sterven. Kruisiging was ook alleen "voorbehouden" aan niet-romeinen. Mensen die een romeinse achtergrond hadden, werden nooit gekruisigd, maar op een andere manier geëxecuteerd. Gekruisigden werden niet begraven, wat in die tijd verlies van de identiteit betekende. Het lichaam bleef aan het kruis hangen als voedsel voor honden en gieren. Om te voorkomen dat verwanten het lijk van het kruis zouden halen om het toch te begraven werd er een wachtpost bij gezet. In Judea, evenwel, mocht een lijk niet 's nachts blijven hangen (Deuteronomium 21:23) en Jezus van Nazareth (zie christendom) zou dan ook dezelfde dag nog begraven zijn.
Onder de Romeinen was het gebruikelijk dat het slachtoffer zelf de horizontale dwarsbalk (niet noodzakelijk het hele kruis) moest dragen naar de plek van de kruisiging. Als de kruisiging plaatsvond op een vaste plaats (zoals Golgotha bij Jeruzalem) stonden de verticale balken daar al klaar.
Bij de invoering van het christendom als staatsgodsdienst in het Romeinse Rijk werd de kruisiging afgeschaft.
Japan in de middeleeuwen[]
In het oude Japan werd de kruisiging op een andere manier toegepast. Het slachtoffer (meestal een crimineel) werd op een T-vormig kruis gehesen, waarna hij door een beul met speren werd gedood. Het lichaam hing nog enige tijd voordat het begraven mocht worden.
Moderne kruisigingen[]
Kruisigingen zijn tegenwoordig zeldzaam. Nergens ter wereld worden ze als officiële straf toegepast. Soms wordt kruisiging tijdens een oorlog toegepast. In Cambodja zijn gevangenen gekruisigd door het regime van de Rode Khmer tussen 1975 en 1979.
Verder zijn er geruchten dat in delen van Afrika naast spietsingen ook kruisigingen plaatsvinden.
Op de Filipijnen kruisigen sommige katholieken zich vrijwillig voor enige tijd op Goede Vrijdag, om het lijden van Christus te ervaren.
- ↑ Onderzoek door Prof. Dr. B. Smalhout, voormalig hoogleraar anesthesiologie en hoofd Instituut voor Anesthesiologie Rijksuniversiteit Utrecht (digitaal raadpleegbaar artikel)
- ↑ Matthew W Maslen & Piers D Mitchell, Medical theories on the cause of death in crucifixion, Journal of the Royal Society of Medicine, 2006 99: 185-188